Wanneer ik de tweede dag de familie bezoek na het overlijden van vader en opa, doet een 6 jarig meisje de deur voor mij open.
Ik zeg: “hoi” en stel mijzelf aan haar voor.
Al snel krijg ik reactie: “Weet je wel dat mijn opa dood is?”
Ik vertel haar dat ik dat weet, omdat haar moeder mij dit heeft verteld.
Ik vraag( of ik dit niet weet😉), waar haar opa is?
Al snel wijst ze mij de weg naar de slaapkamer, waar opa op bed ligt.
En op deze manier leren wij elkaar een beetje kennen de komende dagen.
Aan de waterval van vragen komt geen eind.
Variërend van hoe zijn voeten eruit zien en waarom hij op de koelplaat ligt.
Zo vertelt ze, dat ze de dag van afscheid haar witte jurk aandoet, en wat ik aan doe.
Zo vraagt ze ook nog hoe ik opa in de kist krijg…?
Ik vertel dat we hem tillen.”Dat kun je toch niet alleen?” Klopt!
Ik vertel dat de chauffeur mij hiermee helpt.
Nadenkend zegt ze: ” Maar ik kan toch ook helpen?” Dat kan zeker…
“Zal ik zijn voeten dan vasthouden?”
Dat lijkt mij een goed plan.

Op de dag van afscheid verloopt alles volgens plan. Ze heeft zich aan haar woord gehouden,
want ze opent de voordeur in haar prachtige witte jurk. Ze laat nog even zien als je een rondje draait, dat deze zo mooi mee draait.
Volgens afspraak heb ik een witte sjaal om ( bij gebrek aan een witte jurk).
Daar komt de rouwauto (met de kist)
Ook nu blijft ze bij haar woord en leggen we opa samen in zijn kist.
“Zo en dan kan nu ook de deksel erop.”
Nou..laten we even vragen of je moeder en de familie nog wil kijken hoe mooi jij opa in de kist hebt gelegd.
Uiteindelijk mag de kist gesloten worden en draaien we samen alle knoppen erop.

Na een prachtige afscheidsdienst, wandelen we samen naar opa zijn laatste rustplaats.
“Wie is die meneer naast jou?”
“Hij wijst ons de weg, helpt ons bij het graf en straks als jij limonade drinkt maakt hij het graf weer netjes”
“Je bedoelt hij doet het zand in het gat…”
Uhhh ja dat bedoel ik.
Ik vraag haar of ze soms bij mij en de meneer wil lopen.
Ik krijg geen reactie, maar voel al snel een klein handje in de mijne…

Aan het eind van de dag nemen we afscheid van elkaar en vraag haar of ze nog 1x een rondje draait met haar mooie witte jurk.
Dit doet ze al te graag.
Voordat ik vertrek fluistert ze mij nog iets toe.
“Ik ga straks even terug naar de begrafenis( het graf) om te kijken of die meneer al het zand in het gat heeft gedaan”.

Doe dat maar meisje met je mooie witte jurk. Het was fijn met jou, dank je wel voor al je hulp en de wijze lessen die ik van je kreeg 🍀

Deel dit